Anoreksja INTERPRETACJA PSYCHOLOGICZNA
Zobacz poradnik:
Jak możecie sobie to wyobrazić, nie zajmuję się interpretacją anoreksji typu somatycznego, ale typu psychologicznego. Z drugiej strony, od kiedy zaczęto poznawać, rozumieć, analizować motywacje i rozwój psychologiczny pacjentek dotkniętych anoreksją, osiągnięto znaczne efekty w eliminowaniu tej dolegliwości.
Jestem przekonany, że anoreksja krąży wokół własnego wyobrażenia i problemów charakterystycznych dla rozwoju psychicznego.
Anoreksja jest dolegliwością złożoną.
Moja wizja, stawiając w centrum osobę, bierze pod uwagę zarówno interpretację typu personalnego związaną z fazami rozwojowymi, także typu seksualnego, jak i interpretację, która bierze pod uwagę sytuację rodzinną.
Kiedy osoby stają się anorektykami?
1. Kiedy wyobrażenie o własnym ciele nie odpowiada rzeczywistości. Kiedy czują się wciąż zbyt grube.
2. Kiedy robi się wszystko, aby utrzymać wagę ciała na granicy normalności w odniesieniu do wieku i wzrostu.
3. Kiedy tak duża uwaga zwrócona na kontrolowanie własnej wagi staje się prawdziwą obsesją.
4. Kiedy nie jest się już w stanie stwierdzić, czy jesteśmy głodni, i w ogóle nie dostrzegamy własnych emocji.
5. Kiedy czujemy, że straciliśmy własną osobowość, jednak żyjemy, aby sprostać oczekiwaniom innych.
Jak to już zostało powiedziane, anoreksja pojawia się przede wszystkim w okresie dojrzewania. Wywodzi się z niemożności zadowolenia wymagań psychofizycznych tego okresu, w szczególności z niemożności stworzenia tożsamości personalnej i wytworzenia ściśle określonego kierunku dążności osobistych. Co znamienne, prawie wszyscy anorektycy, których spotkałem, pochodzą z rodzin zabiegających o sukces i wysoko ceniących opinię innych. Były to rodziny w jakiś sposób dążące do perfekcji.
Zjawisko anoreksji ujawnia się w istocie po momencie biologicznego dojrzewania, kiedy osoba powinna stać się niezależna wobec rodziny, pochodzenia i umieć nawiązać głębsze stosunki z innymi, także w sferze seksualnej.
Dostrzegalność cielesna i społeczna powiększa w takiej osobie wątpliwości i poczucie niskiej wartości, które i tak są już obecne.
Anoreksja zaczyna się nieomal zawsze przez stosowanie diety odchudzającej.
Często osoby młode poddają się dietom, aby zrealizować model estetyczny dominujący w zachodnim społeczeństwie, preferującemu szczupłość, ale dla pewnych typów osobowości staje się to niebezpieczne, ponieważ zachowanie związane z dietą wprowadza mechanizm autokontroli.
Jeśli, tak jak to widzieliśmy, osoba miała problemy z tożsamością, nie podobała się sobie, nie umiała się kontrolować, cierpiała z powodu pustki, teraz jest na odwrót, dzięki diecie ma poczucie panowania nad sobą, autokontroli i tożsamości.
Osoba dotknięta anoreksją czuje także, że posiada wielką umiejętność manipulacji, szantażu w rodzinie.
Odmawianie jedzenia, element zdecydowanie symboliczny, prowadzi do destabilizacji całej rodziny, przyciąga dużą uwagę, osoba jawi się jako wielki problem wewnątrz rodziny, który nie może zostać zignorowany, zapomniany czy traktowany obojętnie.
Anorektyk staje się osobą dzięki problemowi, który stwarza, który generuje.
Kiedy dieta zamienia się w post, osoba dotknięta anoreksją ogranicza swe zwyczajowe czynności, stosunki z innymi i zwiększa wysiłki, aby osiągnąć sukces, który jawi się jej jako cel, zazwyczaj w pracy i nauce. Prawie nigdy nie dotyczy on uczucia w stosunku do osoby odmiennej płci.
W pierwsze fazie anorektyk czuje euforię z powodu poczucia władzy, autokontroli, które dostrzega w diecie, nawet jeśli jego obsesją jest jedzenie, lekarstwa odchudzające, kalorie itp. Jednak ta faza trwa krótko.
Później, wraz z powstrzymywaniem się od jedzenia, nadchodzi depresja, abulia.
Wtedy najczęściej ma miejsce interwencja rodziny, która zauważyła już zbyt dużą chudość. Anorektyk wówczas – na podobieństwo alkoholika – zaprzecza uparcie i w sposób zdecydowany, że jest chory, jak to widziałem też u innych osób z dolegliwościami psychicznymi. Ucieka się do strategii, manipulacji, kłamie, aby wyeliminować lub ukryć jedzenie, aby zakamuflować własną chudość, np. za pomocą luźnych, obszernych.
Osoba chora na anoreksję oszukuje nie tylko rodzinę i bliskich, ale także, i to jest najbardziej tragiczny aspekt tej sprawy, okłamuje siebie samą.
Przekonuje siebie samą, że nie jest chuda.
Przekonuje siebie samą, że sytuacja, w której się znajduje nie jest poważna.
Przekonuje siebie samą, że wszystko idzie dobrze.
Przekonuje siebie samą, że czuje się dobrze.
Cała ta sytuacja przypomina mi zachowanie osoby uzależnionej od narkotyków: z jednej strony można zaobserwować nieomalże całkowite, obsesyjne, systematyczne uzależnienie, a z drugiej ciągłe uciekanie się do kłamstwa, oszukiwania, by tylko zanegować oczywistość.
A wszystko dla zachowania pozorów.
Swego wizerunku, który już nie istnieje.
Rodzina ma ciągle nadzieję, że dolegliwość przeminie. Kiedy jednak przeczuwają, że mają do czynienia z poważnym problemem i chcą zaprowadzić chorego do specjalisty, patologiczna forma jest już w fazie zaawansowanej. W pewnych przypadkach osoba dotknięta anoreksją sama radzi sobie ze swą chorobą, ale jest to raczej możliwe jedynie w pierwszym okresie.
Anorektyk ma zachwianą równowagę organizmu z powodu nieustannego niedożywiania. W przypadkach znacznej utraty wagi dochodzi nawet do hospitalizacji. Niestety, dane statystyczne dowodzą, że prawie 10% poważnych przypadków okazuje się śmiertelnych.
Istnieje wiele sposobów przeciwdziałania tej chorobie, ale zazwyczaj dochodzi do problemów fizjologicznych albo psychicznych i umysłowych.
Zaleca się rehabilitację funkcji żywieniowej, wagi ciała i kurację psychoterapeutyczną przez długi okres czasu.
Są to ogólne wskazówki, ponieważ specjaliści optują za różnymi sposobami leczenia. Mogę jednak powiedzieć, że powrót do zdrowia jest zazwyczaj bardzo powolny i żmudny.
W psychoterapii np. napotykamy na porażki, ponieważ osoba chora na anoreksję jest nieufna, nie chce współpracować, a nawet neguje rzeczywistość, w której się znajduje. Jednakże przeważająca większość przypadków wskazuje na to, że, zawsze po długim upływie czasu, ciało wraca do swej normalnej wagi. Jest za to trudniej odnieść sukces w sferze zachowań dotyczących stosunków społecznych i seksualnych.
Z drugiej strony, anoreksja jest w gruncie rzeczy zespołem nerwicowym, dolegliwością psychiczną, która prowadzi do wypaczeń w sferze zachowań, a te z kolei wywołują dysfunkcje fizjologiczne. Leczenie, mimo że nie zawsze skuteczne, dotyczy jednak sfery psychologicznej.
Zobacz poradnik:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz