Jak
można obniżać indeks glikemiczny
Na
poziom indeksu glikemicznego ma wpływ wiele czynników związanych
z właściwościami samego produktu czy posiłku: szczegółowy profil węglowodanowy
(zawartość i proporcje glukozy, fruktozy, sacharozy, laktozy
i skrobi), a także zawartość tłuszczu, błonnika, białka, kwasów organicznych
i substancji antyodżywczych. Tak na przykład niższy indeks glikemiczny
mają produkty zawierające fruktozę lub laktozę niż zbudowaną z glukozy
skrobię.
Jak wspominałam wcześniej, na wiele sposobów
można obniżyć indeks glikemiczny potrawy bogatej w węglowodany,
szczególnie w materiał zapasowy roślin zbożowych i korzeniowych,
jakim jest skrobia. Skrobia zbudowana jest z amylozy i amylopektyny
(w różnych proporcjach). Bogate są w nią produkty z białej mąki
pszennej (w tym makarony), ryż, kukurydza, owies, jęczmień, żyto, kasza
jaglana, ziemniaki, bataty, bób, groch, ciecierzyca, soczewica, fasola
i niektóre owoce (banany, mango, jabłka).
Tradycyjne, długie gotowanie w wodzie
i w wysokiej temperaturze zmienia strukturę skrobi. Pod wpływem
ciepła wiązania międzycząsteczkowe rozluźniają się i pękają, wciągając
duże ilości wody. Ziarna skrobi zaczynają pęcznieć, a po dłuższym
ogrzewaniu amylopektyna i amyloza przechodzą do roztworu, tworząc lepki
żel. Stopień żelowania jest zależny od zawartości amylozy – im jest jej
mniej, tym żel jest bardziej lepki.
Produkty z niską zawartością amylozy,
stające się podczas gotowania lepkie, „skleikowane”, powodują, że skrobia jest
łatwiej strawna i bardzo szybko rozkłada się na cząsteczki glukozy, co
oznacza szybki wzrost glikemii we krwi. Inaczej mówiąc, produkty z małą
zawartością amylozy mają wysoki indeks glikemiczny. Z punktu widzenia
diety dla diabetyków jest to bardzo niekorzystne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz